W średniowiecznej Europie najpierw miasta powstawały tylko tam, gdzie w starożytności było Imperium Rzymskie. W innych terenach budowano niewielkie grody czyli osady obronne, wzniesione w trudnym do zdobycia terenie, które wyglądały jak gruszki. Po pewnym czasie przy grodach, klasztorach, oraz zamkach zaczęto budować osady rzemieślnicze, którzy zajmowali się oni produkcją różnych produktów np. kowale robili narzędzia, a garncarze - gliniane garnki. Wytwarzane rzeczy sprzedawali wędrownym kupcom, którzy wędrowali od wsi do wsi, sprzedając je chłopom.
Aby ułatwić wymianę towarów, na skrzyżowaniach szlaków handlowych zakładano osady targowe. Regularnie odbywały się tam targi, podczas których handlowano rozmaitymi wyrobami. Od XIII wieku osady targowe i rzemieślnicze przeżywały ożywiony rozwój.Z czasem zaczęły przekształcać się w miasta.Jednak nie wszystkie ośrodki miejskie powstały w ten sposób. Niektóre budowano od podstaw, najczęściej nad rzekami lub w pobliżu portów morskich.
To jest symbol, którym posługiwały się Legiony Imperium Rzymskiego.
Czym była lokacja?
Lokacją nazywamy utworzenie miasta lub wsi. Właściciel gruntu, na którym lokowano daną miejscowość, zawierał umowę z zasadźcą, zajmującym się jej zakładaniem.Najczęściej wydawał też dokument lokacyjny.Zawierał on prawa i obowiązki mieszkańców oraz wytyczne
Społeczeństwo w średniowieczu dziel się na:
1.Patrycjusze - należeli do najmniej licznej, ale najbogatszej grupy mieszczan.Zaliczali się do niej najzamożniejsi kupcy, rzemieślnicy i właściciele nieruchomości.
2.Pospólstwo - było najliczniejszą grupą ludności większość z nich była rzemieślnikami lub kupcami i mieli własne warsztaty.
3.Plebs - stanowili najbiedniejsi mieszczanie. Do tej grupy należeli żebracy oraz ludzie najmujący się do pracy w warsztatach i przy kramach, czy stoiskach z towarami.
